بررسی تأثیر ترکیب تکنیک های واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی

مقدمه: فلج مغزی همی پارزی، آسیب بیشتر یک سمت بدن در نتیجه اختلالی غیر پیش رونده در مغز نابالغ است. هدف این مطالعه تعیین تأثیر ترکیب دو روش درمانی واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی بود. مواد و روش ها: تعداد 32 کودک فلج مغزی همی پارزی از جامعه در دسترس شهر اهواز در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور، در 4 گروه 8 نفره بررسی شدند (گروه واقعیت مجازی، گروه حرکت درمانی همراه با محدودیت، گروه ترکیبی و گروه شاهد). برنامه درمانی شامل جلسات 5/1 ساعته، یک روز در میان و به مدت 4 هفته بود. ارزیابی توسط ابزار کفایت حرکتی برواینینکس- اوزرتسکی و فعالیت حرکتی کودکان، قبل، بعد و 3 ماه پس از اتمام مداخلات صورت گرفت. از نرم افزار 16 spss جهت انتخاب تصادفی نمونه ها و همچنین تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در تکرار مشاهدات در سطح معنی داری 05/0 استفاده گردید. یافته ها: آنالیز اطلاعات ابزارهای ارزیابی حاکی از اختلاف معنی دار آماری در گروه ترکیبی نسبت به گروه های مجزای درمانی و شاهد بود (01/0 p < ) (ابزار کفایت حرکتی bruininks–oseretsky: تغییر میانگین سرعت و مهارت از 08/0 ± 15/0 به 33/0 ± 89/1 در جلسه پس از درمان بود). آنالیز اطلاعات جلسه پی گیری ارزیابی نیز حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار آماری بین جلسات پس از درمان و پی گیری در هر 4 گروه مطالعه بود (32/0 = p ).  نتیجه گیری: تلفیق 2 روش درمانی واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت به دلیل کسب مزایای مثبت هر دو روش و اجرای آن ها در قالب یک برنامه درمانی، می تواند سبب بهبودی بیشتری در عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی گردد.